Греческий (протогреческий) язык - языки и диалекты на его осиове

Регистрация новых пользователей на форуме прекращена.

Для того, чтобы задать вопрос о Греции, пожалуйста, присоединяйтесь к нашему чату в Телеграм.



Страницы: 1 2 3 След.
RSS
Греческий (протогреческий) язык - языки и диалекты на его осиове, выделение греческого языка из праязыка
 
История греческого языка насчитывает несколько тысячелетий. Со времени его отделения от праязыка и до наших дней. У меня есть некоторые гипотезы и идеи. Если у кого-то есть тоже гипотезы и идеи на этот счёт, большая просьба поделиться ими.
У меня имеется и некоторый материал на эту тему. А так-же по вопросам Фригийского, Пеонийского, Древнемакедонского и Дорийского языков (диалектов).
:opa
Ευχαριστώ πολύ!!!!! ο Αλέξανδρος.
Καλώς ήρθατε!!!!!!!!
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
ЖДУ ИДЕИ !!!!!!!!!!!!!!!!
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
 
И ВОПРОСЫ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Κ.Γ.Κουρτίδου, Ιστορία της Θράικης, 1932




ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΡΑιΚΩΝ
Οι ιστορικοί και εν γένει οι συγγραφείς της κλασικής εποχής και των Μακεδονικών χρόνων είχον την γνώμην, ότι οι Θράκες ωμιλούσαν βάρβαρον γλώσσαν, η οποία δηλαδή ουδεμίαν συγγένειαν και σχέσιν είχε με την Έλληνικήν. Το βέβαιον όμως είνε, ότι οι Θράκες, «ως ανήκοντες εις τον "Αριον κορμόν, ωμιλούσαν γλώσσαν, η οποία δεν ήτο μεν ομοία κατά τους γραμματικούς τύπους με την τόσον πολύ διαπλασθείσαν και εξελιχθείσαν Έλληνικήν και μάλιστα την Ίωνικήν και Άττικήν διάλεκτον, εξηκολούθει όμως κατά την βάσιν και κατ' ουσίαν—διατελούσα εις την πρωτογενή μορφήν της— να είνε συγγενής προς την Έλληνικήν.
Και ενώ Θράκες και Έλληνες κατά τους προομηρικούς χρόνους συνεννοούντο γλωσσικώς έχοντες μόνον διαλεκτικήν διαψοράν αναμεταξύ των την οποίαν—βαθυτέραν ίσως—είχον προς άλληλα τα Ελληνικά φύλα και κατά την κλασικήν εποχήν, βραδύτερον η γλωσσική μεταξύ Θρακών και Ελλήνων συνεννόησις κατέστη αδύνατος δια τον απλούστατον λόγον, ότι η μεν Θρακική γλώσσα παρέμεινε τυπική, εντελώς άτεχνος, ανεπεξέργαστος και οποία ήτο αρχικώς πρωτόγονος εις την μορφήν και τους τύπους της, η δε Ελληνική εξελίχθη και διαπλάσθη εις πλουσιωτάτους τύπους και ποικιλίαν άφθαστον μορφής, εις δύναμιν έντονον εκφράσεως και διατυπώσεως, εις κάλλος και πλαστικότητα, όσον ουδεμία άλλη γλώσσα.
Έν γένει δε οι αρχαίοι διετέλουν εις πλήρη άγνοιαν των τοιούτων ζητημάτων εθνολογικής ή γλωσσολογικής φύσεως, τα οποία επρόβαλον πάντοτε εις αυτούς ως προβλήματα ή μάλλον ως αινίγματα, τα οποία κατά τους νεωτέρους μόνον χρόνους εξηγήθησαν δια της συγκριτικής γλωσσολογίας.
Ό Πλάτων εις τον Κρατύλον του αποφαίνεται ορθότατα επί του γλωσσικού τούτου ζητήματος ως εξής.
«Ό,τι δεν γνωρίζομεν, λέγει, λέγομεν ότι είνε βαρβαρικόν.
»Και πραγματικώς δύναται να είνε κάτι τοιούτο, αλλ' επίσης είνε δυνατόν ένεκα της πολυκαιρίας να εινε ανεξερεύνητα τα πρώτα ονόματα (λέξεις). Διότι, επειδή τα ονόματα μετατρέπονται καθ' όλους τους τρόπους, δεν είνε διόλου παράδοξον, εάν η αρχαία γλώσσα σχετικώς με την σημερινήν δεν έχη καμμίαν διαφοράν από την βαρβαρικήν.
»Παρατηρώ δε, ότι πολλά ονόματα (λέξεις) οι Έλληνες και προ πάντων όσοι κατοικούν υπο την εξουσίαν των βαρβάρων (εννοεί ο Πλάτων τους Έλληνας της Μικράς Ασίας, όσοι διετέλεσαν υπο την κατοχήν κατ' αρχάς των Λυδών και κατόπιν των Περσών) τα έλαβον από τους βαρβάρους ....
»Υποθέτω δε μήπως και αυτό το όνομα πυρ είνε βαρβαρικόν, διότι αυτό είνε εύκολον να το σχετίσιυμεν με την Ελληνικήν γλώσσαν και είνε γνωστόν, ότι οι Φρύγες έτσι το ονομάζουν με μικράν τροποποίησιν. Επίσης δε και το ύδωρ και τους κύνας και άλλα πολλά».
Η παρατήρησις αυτή του Πλάτωνος είνε ορθότατη και πάν ό,τι λέγε δια τας λέξεις πυρ, ύδωρ, κύων είνε αληθές.
Αγνοών όμως ο φιλόσοφος, όπως όλοι οι αρχαίοι, τους γλωσσολογικούς νόμους εθεώρησεν αυτάς ξενικάς, ενώ απλούστατα αι Ελληνικαί ήσαν συγγενείς προς τας αντιστοίχους Θρακοφρυγικάς 2.
Ο δε βαθύτατος Ιστορικός Θουκυδίδης παρατηρεί, ως είπομεν, ότι ο Όμηρος ουδέποτε έκαμεν εθνολογικήν διάκρισιν μεταξύ των Τρώων (Θρακοφρυγών) και των Αχαιών και ότι ούτε τους μεν απεκάλεσε βαρβάρους ούτε αυτούς με το κοινόν όνομα Έλληνας.
Αλλ' η παρατήρησις αυτή του ιστορικού δεν ισχύει μόνον εθνολογικώς'πρέπει κατά μείζονα λόγον να επεκταθή και υπό την γλωσσικην έποψιν. Και τούτο, διότι κατά την μαρτυρίαν του Θουκυδίδου (Α, 3) ή γλωσσική αντίθεσις μεταξύ των Ελλήνων και των Θρακοφρυγών ήτο εντελώς άγνωστος κατά τους Τρωικούς χρόνους. Καθόσον κατά τον Τρωικόν πόλεμον άφ' ενός οι Αχαιοί και άφ' ετέρου οί Θρακόφρυγες (Τρώες, Δαρδάνιοι, Πελασγοί, Θράκες, Παφλαγόνες, Μυσοί, Φρύγες, Μαίονες, Λύκιοι, Κάρες και Λέλεγες) συνεννοούντο άπ' ευθείας άνευ διερμηνέως, διότι και τα δύο στρατόπεδα θα ωμίλουν ακόμη την πρωτόγονον και ακατέργαστον Πελασγοελληνικήν ή Προελληνικήν γλώσσαν,ήτις ήτο κοινή δι όλους. Ουδέ ήτο δυνατόν, εάν υπήρχε διγλωσσία, να μη έκαμνε μνείαν αυτής ό Όμηρος, όστις προβαίνει εις λεπτομερεστάτας αφηγήσεις και θαυμασίας παρατηρήσεις και επί των παραμικροτέρων σημείων και ζητημάτων. Και ως παράδειγμα φέρομεν, οτι ο ποιητής μνημονεύει και τον υφηνίοχον ακόμη του Πριάμου, δηλαδή τον βοηθόν του ηνιόχου του.
Και όμως ό Όμηρος εγνώριζεν επακριβώς την διαφοράν των διαλέκτων, την υφισταμένην εις τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Χαρακτηριστικώτατοι δε και πολυτιμότατοι δια το ζήτημα τοϋτο είνε οί επόμενοι στίχοι του.
Ως Τρώων αλαλητός ανά στρατόν ευρύν ορώρειν ου γαρ πάντων ήεν ομός θρόος ούδ' ία γήρυς, αλλά γλώσσ' εμέμικτο, πολύκλητοι δ' εσαν άνδρες .
Καθώς δηλαδή, λέγει, χιλιάδες προβάτων αμελγομένων εις την αυλήν, όταν ακούσουν την φωνήν των αρνιών των, φωνάζουν, τοιουτοτρόπως ηγέρθη ο θρήνος των Τρώων εις το ευρύ στρατόπεδον, διότι δεν ήτο ομοία η κραυγή όλων ούτε η ιδία ομιλία, αλλά αναμεμιγμένη ήτο η γλώσσα (διάλεκτος), οι δε άνδρες προσεκάλουν εις βοήθειαν μακρόθεν τους άλλους γνωστούς των.
Διεκρίνετο δηλαδή κάθε φύλον κατά την ιδιαιτέραν του διάλεκτον και εξεχώριζε από τους συμμάχους του. Κάμνει λοιπόν ο Όμηρος ευκρινεστάτην την διάκρισιν των Τρώων και των ομοεθνών ή μάλλον ομοφύλων των συμμάχων κατά τας διαλέκτους των και τον θόρυβον, τον οποίον έκαμνε κάθε έθνος αναλόγως της διαλέκτου, την οποίαν ωμίλει. Και προσθέτει ότι δεν ήτο όμοιος ο θόρυβός των ούτε η ομιλία των, άλλ' ανεκατεύετο η διάλεκτος αυτών (καθόσον γλώσσα εις τον Όμηρον και εις τους αρχαίους ακόμη κλασικούς εσήμαινε και διάλεκτον, φωνή δε εσήμαινεν ό,τι ημείς σήμερον καλούμεν λόγον, ομιλίαν).
Προς ενίσχυσιν των ανωτέρω έρχεται και άλλος χαρακτηρισμός του Ομήρου, όστις τους εις την Λήμνον οικούντας Θράκας Σίντιας (Σιντούς) αποκαλεί αγριοφώνους και όχι βαρβαροφώνους, έχοντας δηλαδή κατά την γνώμην ημών τραχείαν ομιλίαν ή μάλλον τραχείαν προφοράν.
Ή διγλωσσία λοιπόν, ήτοι η γλωσσική διαφορά μεταξύ Ελλήνων και θρακοπελασγών, ήρχισε κατά τους μετά τον Όμηρον χρόνους και κατά την περίοδον πλέον της κλασικής έποχης ήτο, δι' ους εξεθέσαμεν ανωτέρω λόγους, καταφανέστατη, ενώ κατά τους προ του Τρωικού πολέμου χρόνους υπήρχε μόνον διαλεκτική διαφορά, ήτις εξηκολούθησεν επί πολύ και πέραν των Ελληνιστικών χρόνων υφισταμένη μεταξύ των Ελληνικών φύλων. Και ορθότατα ο Θουκυδίδης κάμνει μνείαν της διγλωσσίας των εις την χερσόνησον του Άθω Θρακών και Πελασγών (Κρηστώνων, Βισαλτών και Ήδωνών), οίτινες ήσαν συνοικισμένοι εις τάς πέντε του Άθω πολίχνας.
Ένεκα τούτου και ο Ξενοφών κατά την συνάντησίν του με τον βασιλέα των Θρακών Σεύθην συνεννοήθη δι' ερμηνέως. Ό Σεύθης δεν ωμίλει, την Έλληνικήν, εννοούσε όμως τα περισσότερα. «Συνίει δε και αυτός Ελληνιστί τα πλείστα». Ο ηνίοχός του επίσης «ηπίστατο Έλληνίζειν», δηλαγή εγνώριζεν οπωσδήποτε την Έλληνικήν 1.
Ή γλώσσα των θρακών, Αρίας καταγωγής, επειδή έμεινεν εντελώς ανεπεξέργαστος, διετήρησε τους άρχικους τύπους και την αρχικήν της μορφήν. Ή Θρακική γλώσσα—προ πάντων η Φρυγική—ήτο και παρέμεινε συγγενής με την Ελληνικήν, απορρεύσασαν από την αρχικήν Αρίαν, ήτις ήτο η κοινή μήτηρ όλων των Θρακοπελασγικών, Φρυγοπελασγικών, Ελληνικών και λοιπών Αρίων γλωσσών.
Ή θρακική γλώσσα μας έγινε γνωστή από τα γεωγραφικά και τα κύρια ονόματα και από ολίγας λέξεις, αί οποίαι διεσώθησαν εις τους αρχαίους συγγραφείς και προ πάντων εις τον λεξικογράφον Ησύχιον 2.
Έκτός των λέξεων τούτων, ας διέσωσαν οι αρχαίοι συγγραφείς, μεγίστην σημασίαν έχουν τα τοπωνύμια, διότι είνε σπουδαιότατα λείψανα της Θρακικής γλώσσης, ήτις απωλέσθη.
Τα δε κύρια Θρακικά ονόματα, ως και πολλά γεωγραφικά, διετηρήθησαν κατά τους Βυζαντινούς ακόμη χρόνους μέχρι του έκτου μ. Χ. αιώνος,
πιθανόν δε θεωρείται, ότι και η γλώσσα των θρακών διετηρείτο κατά την εποχήν εκείνην εις τίνα απόκεντρα μέρη του Αίμου και της Ροδόπης.
Τοιουτοτρόπως έκτος του γενικευθέντος, ως είπομεν, κυρίου ονόματος Βίθυς, διετηρήθη το αρχαιότατον θρακικόν όνομα Τήρης' «Διονύσιος ο Αλεξανδρεύς, Θράξ δε από πατρός Τήρου Τήρος τούνομα κληθείς, Άριστάρχου μαθητής, έπι Πομπηίου του μεγάλου μετέβη εις Ρώμην '.
Ό δε Ησύχιος μας διετήρησε και το όνομα Βίστρας.
«Βίστρας, Θρακικόν όνομα».
Και «Βισύρας' ήρως Θραξ. Θεόπομπος δε Χερσονησίτην λέγει Βισύραν» 2.
Εις το ζήτημα τούτο εκτός του λεξικογράφου Ησυχίου και εν μέρει Στεφάνου του Βυζαντίου σπουδαιοτάτην σημασίαν έχουν αί εις την Μοισίαν και την βόρειον Θράκην ανευρεθείσαι διάφοροι ανάγλνφοι επιγραφαί, εις τας οποίας, ως και αλλαχού του βιβλίου σημειώνομεν, διετηρήθησαν πολλά κύρια Θρακικά ονόματα, διαφόρου εποχής και Ρωμαϊκής ακόμη. Εκ τούτων σημειώνομεν εδώ το περιεργότατον εκ των διασωθέντων κυρίων Θρακικών ονομάτων, Δισκοδουροτήρης 3.
Μεταξύ των ευρημάτων της βορείου Θράκης εξαιρετικής αρχαιολογικής σπουδαιότητος θεωρείται χρυσούν δακτυλίδιον, ευρεθέν κατά το 1912 εις αρχαιότατον τάφον εις το χωρίον Έζέροβο της περιφερείας Βορισογράδσκο μεταξύ των πόλεων Χάσκοβο και Φιλιππουπόλεως. Η περιφέρεια αυτή, ως φρονώ, αντιστοιχεί γεωγραφικώς με το βορειότερον τμημα της μεγάλης Θρακικής χώρας Σαπαϊκής ή ίσως με το νοτιώτερον τμημα της χώρας των Βηοσών Θρακών.
Επί της άνω στρογγυλής πλακός του δακτυλιδιού είνε χαραγμένη έπιγραφη με Ελληνικούς χαρακτήρας αραδιασμένους τον ένα πλησίον του άλλου, χωρίς να είνε ξεχωρισμένοι εις λέξεις, ως εξής.
«Ρολιστενεαςνερενεατιλτεανησκοαροζεαδομεαντιλετυπταμιεραζηλτα».
γλώσσης τα εις η, πρωτόκλιτα ονόματα εσχηματίζοντο κατά τον πανάρχαιον αιολοδωρικόν τύπον είς α και τούτου λείψανα παρέμειναν και επί τησ Ομηρικής εποχής. Τεκμαιρόμεθα δε τούτο από λέξεις διασωθείσας εις την Λατινικήν γλώσσαν, ώς η n α u t a=ναύτης, ρ ο e t a. =ποιητής, αgricolα γεωργός= κτλ.— «Κατά γλώσσαν Μακεδόνων (Δωριέων) τα εις ης ονόματα γίνονται, είς α». Ευσταθίου θεσσαλονίκης Προλεγόμενα, 1457, 18.
Ευνόητον, ότι η επιγραφή αυτή εκίνησε το ενδιαφέρον των σοφών γλωσσολόγων, ιστορικών και αρχαιολόγων διαφόρων εθνών. Και άλλοι μεν εξ αυτών εχαρακτήρισαν αυτήν ως γραμμένην εις την Ελληνικήν γλώσσαν, άλλοι δε εις την θρακικήν, της οποίας θεωρείται ότι είνε το πρώτον μέχρι τούδε μνημείον γραμμένον με ελληνικούς χαρακτήρας.
Εκ των Βουλγάρων φιλολόγων έγραψαν σχετικώς περι αυτής ο Detschew και ό Βechewliew επικρίνων ο δεύτερος την γνώμην του εκ Φιλιππουπόλεως φιλολόγου Κοσμά Μυρτίλλου Aποστολίδου, όστις έγραψεν, ότι η επιγραφή είνε συντεταγμένη εις την Ελληνικήν γλώσσαν.
Ο Αποστολίδης απήντησεν εσχάτως εις τον Βechewliew δια μιας μονογραφίας του 1.
Θεωρεί δε αυτήν ως δίστιχον δακτυλικόν εξάμετρον επίγραμμα και συνεπλήρωσεν αυτήν εις το Ιωνικόν εξάμετρον και την ορθογραφίαν της.
Ό Detschew εκ δευτέρου ανέγνωσεν αυτήν ως εξής. Ρολιστενέας Νερενέα Τίλτεαν, Ήσκω Αραζία δόμεαν, Τιλεζύπτα μιή εραζήλτα»
και εξήγησε"
Ρολιστενέας (ό) Νερένου το γένος με κατεσκεύασε
δια την Έσκον Αραζίαν (θυγατέρα του Αράζου,
Τιλέζυπταν τον οίκον (καταγωγήν). O Κretschmer ανέγνωσε.
Ρολισθενείας (η) Νερενεία Τίλτεαν ήσκω'
Αραζία δόμεαν Τιλεζύπτα μίη εραζήλτα και εξήγησε:
Ρολισθενειάς Νερενεία το γένος είμαι'
Αραζία την πατρίδα Τιλεζύπτα με κατεσκεύασε
ή με εδώρησε. Και κατ' άλλον τρόπον
Ρολισθενειάς Νερενεία το γένος είμαι,
αλλά Αραζία την πατρίδα, ο Τιλεζύπτα με ενυμφεύθη. Επίσης εξήγησαν αυτήν ποικιλοτρόπως οι G. Sοeιιre, ο Ribezzo και οΐ Βasanavicius και Αdalbert, οι οποίοι εξήγησαν αυτήν με την αντίστοιχον Λιθουανικήν γλώσσαν. Ο Αποστολίδης ανέγνωσε.
Ρωλισθενειάς Νερενεία Τιλτεανή, σκώ.
Αραζεία δομεάν Τιλεζύπτα μι Ριερά ζηλτα και εξήγησε¨
Ρωλισθενειάς Νερένου (θυγάτηρ), Τιλαταία, παιδίσκη (ειμί κυρία τούδε)• η Αραζ(ε)ιάς τον οίκον Ιερά Τιλέζυπτα ηγάσθη με=με ηγάπησε. 'Ή κατ' άλλον τρόπον, ως αναθηματικόν' Ρωλισθενειάς Νερένου (θυγάτηρ), Τιλαταία, παιδίσκη (ανέθηκε τόδε), η Αραζ(ε)ιάς (γαρ) τον οίκον Ιερά Τιλέζυπτα ηγάσθη με.
Η Θρακική γλώσσα εμελετήθη υπό του Αscoli, ταυτοχρόνως δε o Ηersey προσέθηκεν εις το Θρακικόν λεξιλόγιον σημαντικόν αριθμόν ενδιαφερουσών λέξεων. Πλην αί εργασίαι αύται είνε παλαιαί και ως πολύ περιωρισμέναι ελάχιστα συνετέλεσαν εις το να προαχθή η σπουδή της Θρακικής γλώσσης.
Ευτυχεστέρα εστάθη η Ιλλυρική γλώσσα, ή οποία εν μέρει και εις τα καθαρώς Ιλλυρικά στοιχεία αυτής εκπροσωπείται σήμερον από την Αλβανικήν γλώσσαν, η οποία εις τάς εσχατιάς της χερσονήσου ευρεθείσα παρέμεινεν ανεπηρέαστος εις τας βάσεις της—εκτός των Λατινικών, Ελληνικών, Σλαυικών και Τουρκικών λέξεων, αί οποίαι προσετέθησαν εις αυτήν—το δε σπουδαιότερον, ότι παρέμεινεν άνευ επεξεργασίας και σημαντικης εξελίξεως.
Καθ' ημάς η Αλβανική γλώσσα ωρισμένως κατάγεται και αντιπροσωπεύει την αρχαίαν Ίλλυρικήν υπό γενικην έποψιν.
Συνήθως τάς Άριας ή Ινδογερμανικάς γλώσσας (της Ινδοευρωπαϊκής γλωσσικής ομοφυλίας) τας διαιρούν εις δύο ομάδας, ανατολικήν και δυτικήν.
Η ανατολική ομάς περιλαμβάνει τας σλαυικάς γλώσσας, την Λιθουανικήν, Λεττικήν, αρχαίαν Πρωσσικήν, Ιλλυρικήν, Θρακικήν, Φρυγικήν, Αρμενικήν, Περσικήν (Ζενδιβικήν), Βακτριανήν και Ινδικήν.
Ή δε δυτική ομάς περιλαμβάνει την Ελληνικήν, Λατινικήν, Κελτικήν, Γερμανικήν και Τοχαρικήν (κεντρικής Ασίας).
Πριν η προβώμεν δε εις την έκθεσιν των Θρακικών λέξεων, κρίνομεν σκόπιμον να συγκρίνωμεν λέξεις τινάς της Αλβανικής (Ιλλυρικής) γλώσσης προς την αρχαιοτέραν γραπτήν Ελληνικήν γλώσσαν, την Ομηρικήν (Ιωνικήν διάλεκτον), καθόσον ελ&#
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Сигноми-интернет шлюкнул



Πριν η προβώμεν δε εις την έκθεσιν των Θρακικών λέξεων, κρίνομεν σκόπιμον να συγκρίνωμεν λέξεις τινάς της Αλβανικής (Ιλλυρικής) γλώσσης προς την αρχαιοτέραν γραπτήν Ελληνικήν γλώσσαν, την Ομηρικήν (Ιωνικήν διάλεκτον), καθόσον ελέχθη προηγουμένως, ότι η Ιλλυρική γλώσσα αποτελεί προομηρικόν τον Ελληνικόν γλωσσικόν ιδίωμα. Εις την σύγκρισιν αυτήν θέλομεν να δώσωμεν την έννοιαν, ότι την αυτήν περίπου σχέσιν

αι αναλογίαν είχεν η Θρακική γλώσσα προς την Ελληνικήν, οποίαν η Ιλλυρική (η εκπροσωπούμενη μερικώς υπό της Αλβανικής) προς την Ελληνικήν αυτήν.
Φέρομεν δε τα εξής παραδείγματα .
Ασά εις τους Βησσούς ελέγετο το φυτόν βήχιον ή ακρόφυλλον.
Βρίζα η μέχρι της σήμερον εις την Θράκην και προ πάντων ες την ανατολικην ούτως ονομαζόμενη και αφθόνως καλλιεργούμενη σίκαλις 2.
Κάλη, πληθ. κέλητ, το άλογον. Εις την Ομηρικήν απαντά κέλης και πληθ. κέλητες—το άλογον.
Μυ, ο μυς, ποντικός.
Κέν, η κύν, ο κύων (γεν. κυνός).
Ούδο. οδός.
Πρεπάρε. προτήτερα. Ο Όμηρος λέγει προπάροιθε.
Τανύν. τόρα, Όμηρος τανύν.
Δρού. ξύλον, δρυς (το κατ' εξοχήν ξύλον). Εις πολλά Ελληνικά της Θράκης χωρία ή δρυς λέγεται δένδρου.
Βέ. ωόν. Πιθανόν οι πανάρχαιοι Έλληνες να έλεγον ωβόν (ήτοι ωφόν), όπως οι Λατίνοι έλεγον οvum. Εκ των Ελλήνων οι Καυκάσιοι τα ωά τα λέγουν ωβά.
Βέσετ. ώτα. Η δοτική πληθυντική, ωσ γνωστόν, εις την αρχαίαν Ελληνικήν ήτο ωσί. Η Ιλλυρική διετήρησεν εις την αρχήν της λέξεως το δίγαμμα (F).
Μπούκο. ψωμί, ή μπούκα ή βουκιά εις την δημώδη, το κομμάτι. Οι Φρύγες, ως θα είπωμεν, βεκός έλεγον το ψωμί.
Τσί. σημαίνει=τί ;
Κούς=ποίος. Οι Ίωνες έλεγον κου=που. Εις την Αλβανικήν κου βέτε ;=που βαίνετε ;
Σιού=μάτι. Εις την Ιωνικήν (Όμηρος) υπήρχεν ο δυκος αριθμός όσσε=τα δύο μάτια.
Τύ=σύ. Οι Δωριείς και οι Ίωνες επίσης έλεγον τύ=σύ.
Άττα=εκείνα, τινά. Και εις την αρχαίαν Έλληνικήν ήτο πολύ εν χρήσει το γνωστόν «άλλα άττα»=άλλα τινά.
Πί=πίνω.
Δανούβιος. «Δανούβιον τον νεφελοφόρον καλούσι πατρίως οι Θράκες» '.
Νάπος. Θρακική λέξις κατά τον Ησύχιον. Αλλά εύχρηστος και εις την Ελληνικήν 2.
Βέρε = θύρα
Φρίκα=φόβος. Το αρχαίον φρίκη.
Δέφ. η γη, έδαφος.
Κρόι, πληθ•. κρόνια=βρύσις, κρουνός, πληθ. κρουνοί.
Νερί, πληθ. νερες— ανήρ και πληθ. άνδρες. Το πανάρχαιον όμως Ελληνικόν αρχικώς εις τον πληθυντικόν δεν ήτο άνδρες, αλλά ανέρες, όπερ κατά συγκοπήν έμεινεν άνρες και χάριν ευφωνίας, την οποίαν πάντοτε επεδίωκον οι αρχαίοι Έλληνες, έγινε κατόπιν άν(δ)ρες.
Σκηπτός. αστραπή. Υπάρχει και ρήμα εις την Αλβανικήν σκεπετή= αστράπτει. Εις την αρχαίαν Ελληνικήν υπήρχε σκηπτός=αστραπή, κεραυνός, εξ ου και το ρήμα εν-σκήπτω.
Ρίεθ— ρέει. Ρο9•.=έρρευσε. Πρβλ. το Ελληνικόν ρέω, ρεΐθρον.
Πόρδο— πορδή. Επίσης και το ρήμα επόρδι=έκλασε. ΕΙς την αρχαίαν Ελληνικήν πέρδω και αόρ. β' έπαρδον— έκλασα.
Έρε = αήρ
Σύπερ = επάνω. Είνε δηλαδή το Ελληνικόν υπέρ (υπερ-άνω) με το αρχικον σ, το οποίον πρέπει να θεωρηθή ως δίγαμμα. Πρβλ. και τα εις την Λατινικήν γλώσσαν super=ύπερ(άνω), septem=επτά, sequor =έπομαι, sedilium=εδώλιον και το Σλαβ. Sednam— κάθημαι. Επίσης εις την Σλαυικήν sedem=επτά, sech=εξ και τα τοιαύτα.
Ρrumbus(=πριουμμπίους)=:πρηνής. Εις την Θράκην πολυ εύχρηστος είνε η λέξις προύμτα=πρηνώς, εις αλλά δε μέρη λεγομένη μπρούμιτα.Ουδόλως δε παράδοξον ή λέξις αυτή να διεσώθη εις την Έλληνικήν άπο την Ιλλυρικήν (Πελασγικήν), καθώς διετηρήθη η λέξις βούκα (βεκός), καθώς υπάρχει πάγκοινος και η Σανσκριτική πιθανόν λέξις μούτρο=πρόσωπον, μορφή, ως και η πανάρχαια λέξις κούπα (κύπη, κύπελλον, δοχείον, κοίλον. Πρβλ. δια το τελευταίον και το Λατιν. coelum=ουρανός, δηλαδή το κοίλον).
Ζόμβρος—ο τραγέλαφος. Μεταγενέστερον και εις την Έλληνικήν υπήρχε ζούμπρος=άγριος βούς. Πρβλ. και το σλαβικόν zubr και το ρουμανικόν zimbru 3.
Ζετραία. ούτως εκαλείτο υπό των Θρακών η χύτρα. Πρβλ. και το Ελληνικόν ζέω ι.
Καταλήγοντες σημειώνομεν συγκριτικώς το ρήμα ειμί—είμαι, το όποίον εις την Αλβανικήν διετηρήθη με το δίγαμμα. Γάμ=ειμί γΐέμι—εσμέν
γιέ=εί γίνι=εστέ
ίστιν=εστί γιανή=εισί
Επανερχόμενοι εις την Θρακικήν γλώσσαν παρατηρούμεν, ότι από τάς σωζομένας Θρακικάς λέξεις καθορίζεται η καταγωγή της Θρακικής γλώσσης, ότι είνε συγγενής με την Ελληνικήν.
Ή Θρακική γλώσσα διακρίνεται δια τον Πρωτοδωρικόν ή προδωρικόν της τύπον και χαρακτήρα. Πράγματι δε από όλας τας Ελληνικάς διαλέκτους η Δωρική διάλεκτος φαίνεται, ότι συγγενεύει προς την Θρακικήν γλώσσαν περισσότερον, διότι εις αμφοτέρας προσιδιάζει και αφθονεί ο τύπος και κατάληξις α 2 .
Άλλη σπουδαία καθ’ ημάς συγγένεια μεταξύ των γλωσσών Θρακικής, Ιλλυρικής (Πελασγικής, Αλβανικής) και Ελληνικής είνε το γράμμα θ. Τούτο υπάρχει κοινόν εις τας τρείς αυτάς γλώσσας, λείπει δε και από την Λατινικήν γλώσσαν (εις την οποίαν το θ αντικατεστάθη με το d, ως λ. χ. η λέξις θεός έγινε deus).
Εις τον κατάλογον των επί Ροδόπης φρουρίων του iστορικού Προκοπίου τα περισσότερα ονόματα• είνε Θρακικά, εξ αυτών δε εις πολλά υπάρχει το γράμμα θ, ως Θράσου, Θουδανελάναι, Θαρσάνδαλα, θωκύωδις, Άνθιπάρου, Σαρμαθών, Θρασαρίχου. Επίσης υπάρχει Θυνοί, Βιθυνοί, Ζιβυθίδες κτλ.
Αι Σλαυικαί γλώσσαι δεν έχουν το θ, όπερ είνε γλωσσικόν στοιχείον των ομοφύλων Θρακών, Ιλλυριών και Ελλήνων.
Κατά τον Cazarow ο καθηγητής Νiederle αποφαίνεται, ότι οί θράκες κατά την αρχαιοτάτην εποχήν ευρίσκοντο εις επαφήν με τους ΓΙρωτολαύους και ότι εις τας βορείους διακλαδώσεις των Καρπαθίων, καθώς επίσης και δεξιά των Καρπαθίων μέχρι του Δνειστέρου πόταμου, οι αρχαίοι Θράκες υπήρξαν γείτονες των Σλαύων, διότι αι γλώσσαι αυτών ανήκουν εις την ανατολικήν ομάδα των Ινδοευρωπαϊκών γλωσσών.
Παραδέχεται δε ο Cazarow και αποφαίνεται κατά τον Οberhummer ( Balkanvolker, 22), ότι τα Θρακικά γλωσσικά στοιχεία και αι αρχαί, περί τα οποία εκτυλίσσονται η Βουλγαρική και η Ρουμανική γλώσσα, δεν έμειναν άνευ επηρείας επί των γλωσσών τούτων. Δι΄ αυτών δε εξηγούνται μερικαί χαρακτηριστικαί λεπτομέρειαι των γλωσσών τούτων 1.
Ή γνώμη αυτή του σοφού Βουλγάρου καθηγητού, στηριζομένη επί των λεγομένων των μνημονευθέντων καθηγητών, δεν είνε ορθή και αληθής, καθόσον δεν απεδείχθη, αν υπήρξ ποτέ επαφή και ιστορική ή άλλη τις συνάφεια εις τας αρχικάς των εστίας μεταξύ των Πρωτοσλαύων και Θρακών. Η θρακική γλώσσα, ως προδωρική, είνε συγγενής με την Ελ- ληνικήν. Η δε Σλαυική γλώσσα, ως ανήκουσα εις τον Αρίαν ή Ίνδογερμανικήν ομοφυλίαν, συγγενεύει με όλας τας γλώσσας, τας ανηκούσας εις την οικογένειαν αυτήν και ουχί κατά προτίμησιν περισσότερον με την Θρακικήν.
Απίθανος δε εντελώς και απαράδεκτος μας φαίνεται η γνώμη του Μiklosich, ότι η εξαφάνισις του Ελληνικού απαρεμφάτου κατά τους τελευταίους Ελληνικούς χρόνους οφείλεται εις επίδρασιν της γλώσσης των αρχαίων Θρακών,καθώς συνέβη εις την Βουλγαρικην και Αλβανικήν γλώσσαν 2 .
Άλλη γλωσσική ομοιότης των Θρακών, Ιλλυριών και Ελλήνων εΐνε το γράμμα δ, κοινόν μεν εις αυτούς, μη υπάρχον δε εις τους Λατίνους και Σλαύους.
Από τάς εργασίας περί της Αλβανικής γλώσσης των γλωσσολόγων Αirt και προ πάντων του Weigand μανθάνομεν, ότι οι αρχαίοι Θράκες έθετον το άρθρον εις το τέλος της λέξεως, όπως σήμερον συμβαίνει εις τας Σκανδιναυικάς γλώσσας, εις την Ρουμανικήν, Βουλγαρικήν και Αλβανικήν.
Εις την τελευταίαν τα τρία γένη του άρθρου είνε ι, α, τ.
Ό δε Γίρετσεκ εις την «Ίστορίαν των Βουλγάρων» λέγει ότι υπάρχουν και Ιλλυρικαί (αλβανικαί) ρίζαι εις τα ονόματα των θρακικών λαών.
Ήδη προβαίνομεν εις την περιγραφήν των λέξεων των Θρακών, Φρυγών και λοιπών Θρακικών φύλων, τας οποίας κατωρθώσαμεν να εύρωμεν εις διαφόρους πηγάς, εις όσας, εννοείται, έγινε δυνατόν να ανατρέξωμεν.
ΘΡΑΙΚΙΚΑΙ
Ζαλμός.
Την λέξιν ζαλμός, όπως σημειώνομεν αλλού, μας την διέσωσεν ο φιλόσοφος Πορφύριος εις την φράσιν «την δοράν οι Θράκες ζαλμόν καλούσι»
Δια τούτο λοιπόν ο παρ’ όλων των αρχαίων συγγραφέων καλούμενος Ζάμολξις πρέπει να λέγεται Ζάλμοξις.
Και το Θρακικόν επίσης κύριον όνομα Ευρύ-ζελμις από την λέξιν ζαλμός παράγεται και άλλα, άτινα σημειώνομεν αλλαχού.
Ή θρακική λέξις ζαλμός είνε Ελληνικωτάτη 2.
Βρία.
Ή λέξις αυτή εις την Θρακικήν εσήμαινε πόλιν.
Την ερμηνείαν μας την δίδει ο Στράβων λέγων, ότι «βρία θρακιστί σημαίνει πόλις», εξ ου Μεναβρία, Πολτυμβρία, Σηλυβρία εσήμαινον πολιν του Μένα, του Πόλτυος, του Σήλυος, ονομασθείσαι τοιουτοτρόπως από τους πρώτους αυτών οικιστάς.
Επίσης υπήρχον και άλλαι πόλεις έκτος των υπό του Στράβωνος μνημονευομένων, ως Σκελαβρία, Μασκοβρία, Βολβαβρία.
Κατά τον Ησύχιον βρία εσήμαινε την επ’ αγροίς κώμην, ως και φρούριον, τόπον οχυρόν 3.
Βρία εσήμαινε και πολίχνην 4.
Έλέγετο και μβρία και μπρία, bria—mbria, ως Σηλυ-μβρία, Πολτυ-μβρία, Σαλα-μβρία, η οποία ελέγετο και Σαλαβράκα ι.
Αλλα βρέα ή βρεά έσήμαινε πόλιν, συνοικισμόν.
Υπήρχε και Βρέα, πόλις της Θράκης 2.
Και Βριαντική, χώρα της Θράκης 3.
Και βρα, ως Συμβρα.
Ή λέξις βρία συγγενεύει με την Κελτικήν λέξιν brica ή briga, η οποία ευρίσκεται ως δεύτερον συνθετικόν εις αρχαία Κελτικά ονόματα πόλεων και εθνών, ως λ. χ.
Σεγοβρίγα, πόλις των Κελτιβήρων 4.
Αλλόβριγες ή Αλλόβρυγες, έθνος δυνατώτατον Γαλατικόν 5.
Νιτιόβρίγες 6.
Φαίνεται επίσης συγγενής και με την Ελληνικήν πύργος, την Γερμανικήν burg=πόλις και την Γαλλικήν bourg —κώμη.
Ή λέξις βρία φαίνεται, ότι ήτο κοινή Θρακοφρυγική.
Συμπεραίνομεν δε τούτο, διότι υπήρχεν εις την Πακακανήν λεγομένην Φρυγίαν πόλις Βρία, της οποίας τα νομίσματα είχον την επιγραφήν Βριανών.
Πιθανόν είνε, ότι η λέξις αυτή είνε η ιδία με την βήρα ή βυρα και επί το Ελληνικώτερον βηρίς, ως Γαρσάβαρα Κιλικίας, Ατάβυρις, Κίβυρα Φρυγίας 7.
Βήρα ωνομάζετο φρούριον επί της Ροδόπης εκ των υπό Προκοπίου μνημονευομένων.
Ως και βέρεια, Σελεο-βέρεια Καππαδοκίας 8.
Θεωρώ πιθανόν και εις την λέξιν Δόβηρες, Δόβηρος να είνε Διόβηρος (Διόσπολις), πόλις του Διός, όστις ήτο κατά τους πανάρχαιους χρόνους εκ των μάλιστα τιμωμένων θεών υπό των Πελασγών και των Θρακών γενικώς εις τας υψηλάς Θρακικάς χώρας.
Βάστα.
Κατά τον Ρauli υπάρχει μεταξύ των Θρακικών ριζών, σημαίνει δε οικία. Ευρίσκω, ότι η λέξις αυτή έχει αναλογίαν με την λέξιν Fεστία.
Λέβα.
Εσήμαινεν εις την Θρακικην γλώσσαν πόλιν.
Εις τον Ησύχιον και Στέφανον τον Βυζάντιον ευρίσκονται Αβρο-λέβα, πόλις εις την Θράκην, και Αστε-λέβα, πόλις εις την Λυδίαν .
«Αστελέβη, πόλις Λυδίας, Ξάνθος εν τετάρτη Λυδιακών» 2.
Τέλαιβα, Αλβανίας Καυκάσου 3.
Δέβα και Βέδα.
Ελέγετο επίσης και Δέδα.
Έσήμαινεν εις την Θρακικην γλώσσαν πόλιν, χωρίον και συνοικισμόν. Εις την Δακομοισικήν (Θρακικήν ωσαύτως) γλώσσαν ελέγετο δάβα ή δαύα υπό του Πτολεμαίου.
Ευρίσκομεν δε ταύτα εις τα υπό του Προκοπίου μνημονευόμενα φρούρια παρά τον Ίστρον ποταμόν, ως Ζικίδεδα, Ζισνούδεβα, Κουμούδεβα 4.
Καθώς επίσης και εις τας υπό του Πτολεμαίου αναφερομένας πόλεις της Δακίας και άλλων χωρών.
Δοκίδαυα, Πατρίδαυα, Καρσίδαυα, Πετρόδαυα, Σανγίδαυα, Ουτίδαυα, Μαρκόδαυα, Ζαρίδαυα, Σιγγίδαυα, Κομίδαυα, Ραμίδαυα, Ζουσίδαυα, Άργίδαυα, Νετίνδαυα εις την Δακίαν.
Σουκίδαυα, Δαούσδαυα, Ταμασίδαυα, Πιριβορίδαυα, Ζαργίδαυα εις
Μοισίαν.
Ατάραβα Σαρματίας, Μήδαβα Πετραίας Αραβίας.
Κάνδαυβα Καππαδοκίας.
Κληπίδανα, υπέρ τον Τήρην ποταμόν προς την Δακίαν 5.
Ζάλδαβα, της κάτω Μοισίας βραχύ πόλισμα 6.
Σέβεδα, λιμήν Λυκίας 7.
Πουλπουδάβα, Βουριδαύα 8.
Δάπα.
Και η λέξις αυτή ομοίως εσήμαινε πόλιν.
Ζάλδαπκ, πόλις, υπό του Προκοπίου μνημονευομένη, της Θράκης. Επίσης Άνδραπα. Γαλατίας ι.
Βουρδάπα 2.
Βασάρα.
Μακρός γυναικείος χιτών, τον οποίον εφορούσαν αι γυναίκες εις την Θράκην, προ πάντων κατά τας τελετάς, διό εκαλούντο Βασαρίδες.
Η λέξις βασάρα εις την Θρακικην γλώσσαν εσήμαινε κυρίως την αλώπεκα και κατόπιν, φαίνεται, ήρχισε να σημαίνη το δέρμα της, την αλωπεκήν, από την οποίαν οι Θράκες κατεσκεύαζον όχι μόνον τα καλύμματα της κεφαλής, αλλά και φορέματα (γούνες) ένεκα του δριμυτάτου ψύχους της χώρας των, καθώς μέχρι της σήμερον από δέρματα λύκου, αλώπεκος και προβάτων (προβιές).
«Βασάραι. χιτώνες, ους εφόρουν οι Θράκιαι Βάκχαι».
Βασάρη. αλώπηξ» 3.
Άγουρος.
Κατά τον Ευστάθιον «τους εφήβους οι Αχαιοί καλούσι κούρους, οι Θράκες αγούρους». Κατά τον Κοραήν από την Θρακικήν ταύτην λέςιν άγουρος προήλθεν η κοινότατη και γενική λέξις αγόρι 4.
Άργιλος.
Έσήμαινεν η λέξις αυτή εις την Θρακικήν γλώσσαν τον ποντικόν. Εκ τούτου δε ωνομάσθη και η πόλις της Θράκης Άργιλος, διότι οι οικήτορες είδον ποντικόν, όταν είχον αρχίσει να ανοίγουν τα πρώτα θεμέλια, καθώς είχε συμβή κατά την κτίσιν της πόλεως Αλωπεκοννήσου εις την Θρακικήν χερσόνησον να ιδούν αλώπεκα.
Ωνομάσθη δηλαδή ή πόλις «από οφθέντος μυός, ός Θρακιστί καλείται άργιλος 5.
Άργιλος• ώνομάσθη ούτως, επειδή υπό θρακών ο μυς άργιλος καλείται, σκαπτόντων δε εις το θεμελίους καταβαλέσθαι πρώτος μυς ώφθη» 6.
«Άργιλον τον μυν καλοϋσι Θράκες, ου οφθέντος, πόλιν κατά χρησμόν έκτισαν και Άργιλον εκάλεσαν» 7.
«Άργιλα, πόλις Καρίας» 8.
Σκάρκη.
«Ζκάρκη Θρακιστί αργύρια».
Κατά τον Ησύχιον οι Θράκες ωνόμαζον σκάρκην τα αργύρια. Υποθέτω όμως, ότι θα εκάλουν τα αργυρεία, δηλαδή τα μεταλλεία αργύρου, την γην αργύρου και κατά λάθος εις τα χειρόγραφα θα εσημειώθη αργύρια (συνήθη ήσαν τα λάθη των αρχαίων αντιγραφέων, προς τούτοις δε και η μανία των δήθεν να διορθώνουν τα χειρόγραφα).
Η λέξις σκάρκη έχει μεγάλην συγγένειαν με την Ελληνικήν καρκίνος, διότι ο Ησύχιος επεξηγών την λέςιν αλάβη λέγε, «Αλάβη=λιγνύς, σποδός, καρκίνος».
Δηλαδή σκάρκη και καρκίνος εσήμαινον το ίδιον=λιγνύς, σποδός, στάκτη, χώμα αργυρούχον.
Έκτός τούτου ο Ησύχιος σημειώνει.
Σκαρφών, είδος καμίνου εν τω Μεταλλικώ.
Σκείρος, Φιλητάς την ρυπώδη γην 1.
«Αλάβη, λιγνύς, σποδός, καρκίνος».
«Αλάβη, άνθρακες».
"Αλαβα, μέλαν, ω γράφομεν 2.
Εκ του αλάβη παράγεται κα&
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Εκ του αλάβη παράγεται κατά την γνώμην μου η λέξις Αλάβανδα.
Δηλαδή αλάβη=μελάνη και άνδα ή άντα=πόλις, τόπος. Όθεν Αλάβανδα=μελανή πόλις η πόλις μέλανος (μελάνης).
Πράγματι δε η πόλις Αλάβανδα ητο κατά την αρχαιότητα διάσημος δια τα λατομεία της, από τα όποία εξήγετο μέλαν μάρμαρον αρίστης ποιότητος.
Κατά τον Ησύχιον η λέξις Αλάβανδα παράγεται εκ του αλαά=ίππος και βάνδα=νίκη, επομένως Αλάβανδα=ιππόνικος, εις την γλώσσαν των Καρών 3.
Εδόθη δε η ονομασία αυτή εις μνημόσυνον νίκης εις ιππικόν τίνα αγώνα.
Σχετικώς προς τα ανωτέρω αναφέρομεν και την Eλληνικήν λέξιν κάλχνη=πορφυρά βαφή.
Ο αυτός Ησύχιος αναφέρει την λέξιν κάρχνη, ότι σημαίνει άργυρις, δηλαδή χώμα αργυρούχον, μεταλλεία αργύρου.
Έχει επομένως ή λέξις κάρχνη μεγίστην σχέσιν με τάς ανωτέρω δύο λέξεις σκάρκη και καρκίνος 1.
Ανάγλυφον τι της Μοισίας εικονίζει ήρωα έφιππον (πιθανόν τον ήρωα της Θράκης) και έχει επιγραφην Κυραίκνη.
Το όνομα, το όποιον είνε αναμφισβητήτως Θρακικόν, ίσως να έχη σχέσιν τινά με τας λέξεις σκάρκη και καρκίνος.
Γέντα.
Έσήμαινε Θρακιστί τα κρέατα, σπλάχνα, έντερα 2.
«Γέντα, τα μέλη. Του Καλλιμάχου,
Γέντα βοός μέλδοντες» 3.
Είνε η ιδία Ελληνική λέξις εντός—έντερον με το δίγαμμα εις την αρχήν.
Γέντερ.
Έλέγετο Θρακιστί η κοιλία 1.
Βρυνχός, κιθάρα. Θράκες 5.
Τορέλλη, επιφώνημα θρηνητικον συν αύλω, Θρακικόν 6.
Ζίλαι—Ζείλα.
Ο οίνος παρά Θραξί 7.
Παράβαλε προς το ζήλας η ζήλος, ως και ίβηνα=οίνος (Κρήτες) ή βήλα.
Θράττης.
Ο λίθος υπό Θρακών 8.
ΦΡΥΓΙΚΑΙ
Οι περί την συγκριτικήν γλωσσολογίαν ακριβολογήσαντες περιήλθον εις το συμπέρασμα, ότι οι Φρύγες αποτελούν μέσον τινά κρίκον μεταξύ των αρχαιοειδών Αρίων και των Ελλήνων. Οι Φρύγες απεκάλουν τον Δία Βαγαίον δια λέξεως, ήτις σανσκριτιστί μεν σημαίνει την μακαριότητα, ζενδιστι δε και σλαυιστί τον θεόν (Βοgh). Άλλ’ ωνόμαζον αυτόν και Σαβάζιον δια προσηγορήματος, όπερ ελληνιστί τε και ινδιστί εκδηλώνει το σέβειν. Είχον δε προσέτι αυτά τα των Ελλήνων φωνήεντα και νόμους φωνητικούς αντιστοίχους
Οι Φρύγες ωμίλουν μίαν γλώσσαν αρκετά διακεκριμένην της Ελληνικής, άλλ’ ήτις ανήκεν εν τούτοις εις την αυτήν οικογένειαν 2.
Ή Φρυγική γλώσσα είνε συγγενέστατη προς την Ελληνικήν έχουσα τα ίδια φωνήεντα, τας αυτάς καταλήξεις και γράμματα του αλφαβήτου.
Φρυγικής γλώσσης ολίγα σώζονται λείψανα, αι μεν ως υπό των αρχαίων λεξικογράφων και άλλων συγγραφέων παραδεδομέναι λέξεις, αί δε ευρισκόμεναι εις τάς Φρυγιστί συντεταγμένας επιγραφάς, εκ των οποίον σπουδαιόταται είνε αι δίγλωσσοι Ελληνιστί και Φρυγιστί συντεταγμέναι 2.
Λέξεις ΦΡΥΓΙΚΑΙ
Βεκός.
Εις την Φρυγικήν γλώσσαν εσήμαινεν άρτον 4.
Φαίνεται, ότι και οι Κύπριοι εκάλουν τον άρτον βεκός. Σχετικώς προς τούτο εις τον Στράβωνα ευρίσκεται η φράσις, «ο δε 'Ιππώναξ λέγει Κυπρίων βέκος φαγούσι» 5.
Συγγενίς προς την λέξιν ταύτην είνε η αρχαιότατη Δωρική (Λακωνική) λέξις «βέσκεροι=«άρτοι,Λάκωνες» (Ησύχ.).
Ως επίσης και η Βυζαντινή «βούκα, ο εστίν άρτος» 6.
Ή λέξις βούκα ή βουκιά διετηρήθη εις την δημώδη.
Το δε βεκός διετηρήθη εις την Αλβανικήν ως βεκ ή μπούκο=άρτος.
Βέδυ.
Η λέξις βέδυ κατά τα νεώτερα γλωσσολογικά πορίσματα φαίνεται ότι είνε Θρακομακεδονική ανήκουσα και εις την Φρυγικήν γλώσσαν.
Οι Φρύγες έλεγον το ύδωρ βέδυ.
Πολυτιμότατος είνε ο εις τα Ορφικά αποσπάσματα διασωθείς στίχος,
Βέδυ νυμφάων καταλείβεται αγλαόν ύδωρ 7.
Διότι όχι μόνον διεσώθη εις τον στίχον τούτον η Φρυγική αυτή λέξις, αλλά προ πάντων διότι έχομεν τον χαρακτηρισμόν, ότι εγίνετο τρόπον τινά χρησις της λέξεως αυτής συμβολικώς εις θρησκευτικάς περιπτώσεις, σημαινούσης, ό,τι σήμερον εννοούμεν λέγοντες την λέξιν αγιασμός (αγιασμένον ύδωρ ιεροτελεστίας), ως και η περικοπή.
«Βέδυ τους Φρύγας το ύδωρ φησί καλείν, καθά και Ορφεύς.
Και Βέδυ Νυμφάων καταλείβεται αγλαόν ύδωρ.
Αλλά και ο θύτης Δίων ομοίως φαίνεται γράφων. «Και βέδυ λαβών κατά χειρών καταχέου και επί την ιεροσκοπίην τρέπου» 1.
Βράτερε.
Έσήμαινεν η Φρυγική αυτή λέξις τον αδελφόν. Είνε ίσον με το Ελληνικόν φράτωρ, φρατήρ = αδελφός και με το Λατινικόν επίσης frater= αδελφός.
Είπομεν δε, ότι συνήθης είνε εις την Θρακομακεδονικήν η εναλλαγή των γραμμάτων β και φ.
Ακεστής.
'Ή και ακοστής, ελέγετο υπό των Φρυγών ο ιατρός.
Ανάλογος προς αυτήν λέξις εις την αρχαίαν Ελληνικήν είνε η λέξις άκος=θεραπεία.
Εις τους Φρύγας δηλαδή ακοστίς εσήμαινεν ό,τι εις την αρχαία Ελληνικήν η λέξις ακεστήρ ή, όπως σήμερον λέγεται, θεράπων ιατρός.
Βαγαίος.
«Ζευς Φρύγιος», αλλά και μέγας, πολΰς, ταχύς.
Έλέγετο δηλαδή ο Ζεύς βαγαίος ως μέγας θεός.
Συγγενής προς την Φρυγικήν αυτήν λέξιν ήτο η Δωρική λέξις βαζός— βασιλεύς (δηλ. μέγας) και στρατηγός, ως Λάκωνες.
Επίσης βάγιον=μέγα .
Κύβελα.
Ο Ησύχιος λέγει, ότι οι Φρύγες ωνόμαζον κύβελα τα σπήλαια, τα όρη, τα άντρα και εν γένει τους βράχους. Εκ τούτου και η θεά Ρέα, ως λατρευθείσα κατά πρώτον εις τα σπήλαια, ωνομάσθη Κυβέλη 3.
Πάπας.
Έσήμαινεν εις την Φρυγικήν γλώσσαν πατήρ, κύριος.
Και εις τον Όμηρον όμως σημαίνει τον πατέρα, διότι, ως γνωστόν, όταν η Ναυσικά εζήτησεν από τον πατέρα της την άδειαν να υπάγη με τάς φίλας της εις το ρυάκι, δια να πλύνη τα φορέματα, τον ωνόμασε «πάπα φίλε»=αγαπητέ πατέρα.
Ο Ηρόδοτος μας λέγει, ότι ορθότατα κατά την γνώμην του ο Ζεύς εκαλείτο Παπαίος, δηλ. πατήρ 1.
Ανάλογον προς τούτο ευρίσκομεν εις τον Ησύχιον.
«Πόποι, Απίων φησί δαίμονες (θεοί) είσι πόποι. Και εστίν, ω δαίμονες» 2.
Επίσης και εις τον Τζέτζην
«Πόποι—οι θεοί, όθεν πολλάκις, ω πόποι τινές παρ’ Όμήρω αντί του ω θεοί, η δε λέξις Δρυόπων» 3.
Ακρισίας.
«Κρόνος παρά Φρυξί» 4.
Άκριστις.
«κλέπτρια, αλετρίς. Φρύγες» 5.
Αργυίτας.
«την λάμιαν, Φρύγες» 6.
Αγαδυούς.
«θεός τις παρά Φρυξίν, ερμαφρόδιτος»7.
Αδάμνα.
«Φρύγες τον φίλον Αδάμνα λέγουσιν».
Εκ του «αδαμνείν=φιλείν 8.
Αζένα, πώγωνα Φρύγες ".
Άζενον, γενειώντα10.
Βαλλήν, τον βασιλέα. Φρύγες 11.
«Λίθος καλούμενος αστήρ, όστις εϊωθε νυκτός βαθείας δίκην πυρός λάμπειν, προσαγορεύεται δε εις την διάλεκτον των Φρυγών βαλλήν, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον βασιλεύς.
Και όρος Βαλληναίον, όπερ εστί μεθερμηνευόμενον βασιλικόν» 12.
Βάμβαλον ιμάτιον. Κ αϊ το αιδοίον Φρύγες 13.
Βρεκύνδαι, δαίμονες. Οι Φρύγες 1.
Αττάλη, φάρυξις, υπό Φρυγών 2.
Γάλλαρος.
Φρυγικόν όνομα, εσήμαινε δε έντερα. Οι Λάκωνες (Δωριείς) γάλλια έλεγον τα έντερα 3.
Γάνος.
Ή ύαινα υπό Φρυγών και Βιθυνών.
Ο Αριστοτέλης λέγει γλάνος=ύαινα 4.
Γέλαρος, η αδελφού γυνή Φρυγιστί 5.
Πρβλ. το Ομηρικόν γαλόως και αττ. γάλως= αδελφού γυνή ή ανδραδέλφη. Λατινικόν glos 6.
«Γλούρεα», χρύσεα. Φρύγες. Αλλά και το γλουρός εσήμαινε χρυσός. Προς το γλουρός ανάλογον είνε το χλωρός (ωχρός, κίτρινος) 7 .
Δάος, φως, δάδα, πυρ, φλόξ, φέγγος, αυγή. Και υπό Φρυγών λύκος= το φως (δηλαδή λύκη, αμφι-λύκη, Λυκα-βηττός 8.
Πρβλ. και το Λατινικόν lux— φως.
Επίσης (δάος=θάος=θώς.
Ζέλκια, λάχανα. Φρύγες 9.
Ζακυνθίδες κολοκύνθαι. Λυδοί 10
Πρβλ. και το Ελληνικόν ζακελτίδες = κολοκύνθαι (Ησύχ.) ή ζεκελτίδες=γογγυλίδες ή κολοκύνθαι (Βοιωτοί) 11.
Ζέμελεν, βάρβαρον ανδράποδον. Φρύγες12.
Πρβλ. και το Ελληνικόν δάμαλις. Επίσης και το διαμελέοι=οικέται (ανδράποδα, δούλοι), ως παρ' Ησυχίω. Το δε ζ=δ.
Πιθανόν το ζέμελεν να έχη σχέσιν και με τα εξής.
«Αζοί και θεράποντες καλούνται οι δούλοι, ως Κλείταρχος, άοζοι οι υπηρέται, θεράποντες, ως Καλλίμαχος» 13.
Ζεύμα, η πηγή. Φρύγες 1 .
Πρβλ. και τα Ελληνικά δεύμα=υγρόν. Επίσης δεύω=βρέχω. Και δύη=κρήνη (Ησύχ.). Χεύμα, χέω. Το Δε ζ=δ, ως είπομεν.
Ζέτνα.
«Φρύγιος η λέξις, σημαίνει δε την πύλην» 2.
Κημός, οσπριόν τι παρά Θραξί 3•
Κίκλη• το άστρον άρκτος. Φρύγες 4.
Κίκλη σημαίνει άρκτος και άμαξα.
Πρβλ. και τα Ελληνικά κύκλος και κίκελος=τροχός (Ήσύχ.).
Κίμερος, νους. Φρύγες 5.
Μανία, Φρυγιστι καλή 6 .
Μα, πρόβατα. Φρύγες 7.
Εις τον Όμηρον μήλα=πρόβατα.
Συγγενή προς ταύτα φαίνονται τα ονόματα των ζώων.
Μαρίν, την συν, Κρήτες.
Μηκάδες, αίγες. Και μναάδες και μίκλαι 8.
Ναινεύρη, νη τον Άρη. Φρύγες 9.
Νινήατος, φρύγιον μέλος 10.
Πρβλ. και το Ελληνικόν νανούρισμα.
Ξενώνες, οι ανδρώνες υπό Φρυγών 11.
Σύκχη, υποδήματα Φρύγια 12.
Ναί μην εις τους Φρύγας εσήμαινε— ναί 13.
Αι δε ανευρεθείσαι Φρυγικαί επιγραφαί, γραμμέναι με Ελληνικά γράμματα, είνε τούτο μεν αρχαιότεραι των Ελληνικών χρόνων, τούτο δε μεταγενέστεραι των Ρωμαϊκών χρόνων.
Αι επιγραφαί αύται εδημοσιεύθησαν υπό του Ramsay 14.
Ιδού τινές εξ αυτών. Ελληνικών χρόνων.
1 — Άτις αρίκαιβος ακινανάγαβος Μίδαι Βανάκται βλαβαλταϊ έδαες.
2 —Βαβα μανάβαις Προταβος κφιζαναβόρ σικεμαν έδαες.
Ρωμαϊκών δε χρόνων.
1 — Ιος νι σεμουν κνουμάνει κακουν εδαετ ετιτετιγμενος ειτου.
2 — Ιος νι σεμουν κνουμανει κακουν αββερετ αινι ετιτετιγμενος ειτου.
3 — Ιος νι σεμουν κνουμανι κακουν εδαες.
αϊνι μανκατι ετιτετιγμενος ειτου.
4 — Ειος νι σεμουν κνουμανι κακουν αδδακετ
ζειρα κε οι πειες Κ ετιτετιγμένα αττισαδ ειτου.
5 — Ιος νι σεμον κνουμανι κακόν αδακετ
αϊνι οι θαλαμεν δη Διως Ζεμελω . . . ικμενος ειτου.
6 —ιος σα σορου κακέ αδακετ με ΖεΜεΛω
ετιτετιγμενος ειτου.
Γενικώς δε και εν περιλήψει η έννοια των επιγραφών τούτων είνε, =Ός αν τούτω τω τάφω φέρει (επιφέρει κακόν, προξενήσει), οντος καταραμένος έστω (είη).
Επί των λέξεων τούτων φέρομεν τας ακολούθους παρατηρήσεις.
Ιος=ός. Το ός (όστις) εις την Φρυγικήν γλώσσαν ήτο ως ις, ιός, ειος.
Νι=άν. Πρβλ. το Ελλην. ήν=άν, κατά μετάθεσιν δε το ήν=νη (νι).
Σα σορού— ταύτης της σορού.
Το σα=αύτη Πρβλ. τα αρχαία Ελλ. σήτες, τήτες, σάτες=ούτοι 1 .
Επίσης και σήμερον, δωρ. σάμερον (τήμερον=ταύτην την ημέραν).
Το σα έχει δοτικήν σεμούν = τούτω εις την Φρυγικήν, εις την οποίαν αινι=ούτος, εκείνος. Αλλά και εις την Αρμενικήν γλώσσαν άϊν=ούτος, εκείνος. Με τούτο συγγενεύει το αρχαίον Ελληνικόν ειν=εκείνος 2.
Κνουμάνι και σίκεμαν=τάφος, ήρωον.
Πρβλ. το Αρμενικόν κουνέμ=κοιμώμαι, κοιμητήριον.
Ως επίσης και το αρχαίον κνημός=κοιμητήριον.
Ζειρά = τέκνα.
Πρβλ. τα Ελληνικά σειρά— γενεαλογία (Σουΐδας) και το Θεσσαλικόν ερέας=τέκνα (Ήσύχ.)
Πειες=απόγονοι.
Πρβλ. το Ομηρικόν πηοί=συγγενείς εξ αγχιστείας.
Είτου=έστω.
Δωρικώς είτω.
Όσον αφορά δε τον ρηματικον τύπον αδδακετ, αββερετ, αδακετ σημαίνει προξενήσει, επιφέρει, θέσει (θίημι=ποιώ, Ησύχιος) ή φέρει.
Το αββερετ είνε συγγενές με το φέρω=βέρω εις την Φρυγικήν (διότι β=φ εις τους Θρακομακεδόνας, ως είπομεν).
Ο Kretschmer σημειώνει ως ίδιον τύπον και το λάψιτ με το λάψετ.
Ο ίδιος σημειώνει, ότι οι Φρύγες είχον και το βάκιτ = εποίησε 1.
Τόσον δε το βάκιτ, όσον και άδδακετ, άββερετ τριτοπρόσωπα παρουσιάζουν πανάρχαιον τύπον. Όμοιος, αν και κατά τι παρηλλαγμένος, με τον τύπον τούτον διετηρήθη εις τα εις μι Ελληνικά ρήματα, ως δίδωσι, τίθησι, αφίησι κτλ., τα οποία εις τον αρχαιότατον τύπον ήσαν δίδωτι, τίθητι, αφίητι. Το τίθητι διετηρήθη εις Δελφικήν επιγραφήν.
Ο τύπος ούτος διετηρήθη εις την Λατινικήν γλώσσαν, ως ferret, det, jacet, amat κτλ. Επίσης εις τα τρίτα πρόσωπα των ρημάτων των Σλαυϊκών, ως oret, vervat, patouvat κτλ.
O τύπος των εις μι ρημάτων είνε ο αρχικός, αρχέτυπος.
Ότι δε η κατάληξις του τρίτου προσώπου των εις μι ρημάτων ήτο αρχικώς και εις την Έλληνικήν τι, φαίνεται από το μόνον διατηρηθέν τοιούτο εστί, όπερ αναμφιβόλως είνε εσ-τί.
Πρβλ. προς τούτο το Λατινικόν est, αλλά προ πάντων το Σλαυϊκόν τρίτον πρόσωπον jesti και το Αλβανικόν (Ίλλυρ.) isti=έστί.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
 
На примере Фригийского языка видно, что он находится в близком родстве с Древнегреческим. Словарь, который есть в статье , это подтверждает. Но вот родство Фригийского и Фракийского язаков - с натяжкой. Да у них общее происхождение, но они разошлись и во ремени и в пространстве. У меня есть более полный словарь Фригийского - очень много соответствий Др.греческому. Особенно характерно сохранения АУГМЕНТА в прошедшем времени. Как известно АУГМЕНТ имеют(имели) 4 языка - Армянский, Греческий,
Фригийский и Арийский.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Если кого заинтересовала моя тема = прошу в гости !!!!!! :opa
Καλώς σας ήρθατε!!!!
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Ιος νι σεμουν κνουμάνει κακουν εδαετ ετιτετιγμενος ειτου.

ЕСЛИ КТО ЭТОЙ ГРОБНИЦЕ ПЛОХОЕ СДЕЛАЕТ ПУСТЬ БУДЕТ ПРОКЛЯТ
перевод с фригийского

Ιος - ΟΣ
Νι - ΗΝ(ΑΝ)
Σεμουν - ΣΑΤΕΣ
Κνουμανει - ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟΝ
Κακουν - ΚΑΚΟΝ
Εδαετ - θΙΗΜΙ
Ετιτετιγμενος - ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΣ
Ειτου - ΕΙΤΩ(Δωρ), ΕΣΤΩ
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Очевидно Фригийцы самые первые отделились от протоэллинов. Со временем было трачено взаимопонимание. Возможно это произошло ещё до прихода греческих племён На Балканы.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
ΜΕΓΑ – МЕЦ
ΓΕΡΟΣ – ЦЕР
ΑΙΓΑ – АЙЦ
ΟΝΟΜΑ (ΟΝΟΥΜΑ – δωρ.) – АНУН - ИМЯ
ΕΓΩ – ЕС - Я
ΔΩΜΑ – ТУН -ДОМ
ΧΕΙΡ - ДЗЕРК - РУКА
ΦЕΡΩ – БЕР - НЕСУ
ΩΡΑ – ОР - ДЕНЬ
ΕΡΕΒΟΣ – ЕРЭКО - ВЕЧЕР
ΕΜΟΣ – ИМ - МОЙ
ΘΥΡΑ – ДУР - ДВЕРЬ
ΤΥ (ιων.)– ДУ - ТЫ
ΧΙΟΝΙ – ДЗЮН - СНЕГ
ΜΥΣ- МУК – МЫШЬ
ΕΙΜΑΙ – ЭМ – Я ЕСТЬ
ΕΙΝΑΙ – ЭН – ОНИ ЕСТЬ
ΕΙΣΑΙ – ЭС – ТЫ ЕСТЬ
ΟΔΟΝ – АТАМ - ЗУБ
Вот некоторая подборка одного из современных языков, который находится в ближайшем родстве с Греческим и возможно является потомком одного из его диалектов.
При более внимательном рассмотрении словаря, видны соответствия и определённые правила.
В словаре примерно 60-70 слов. Какой это язык??
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Был на Юге малой Азии ещё один язык, ПАМФИЛИЙСКИЙ. В небольшой области ПАМФИЛИЯ, точнее это реликт греческого - микенского языка - но с дорийским влиянием.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Цитата
__Ellinas пишет:
Да у них общее происхождение, но они разошлись и во ремени и в пространстве. У меня есть более полный словарь Фригийского - очень много соответствий Др.греческому. Особенно характерно сохранения АУГМЕНТА в прошедшем времени. Как известно АУГМЕНТ имеют(имели) 4 языка - Армянский, Греческий,Фригийский и Арийский.
Общие корни греческого и армянского меня тоже интересовали. Геродот свидетельствует, что в его время и языk, и одежда армян и фиргийцев были похожи, ибо они “родственные народы”.

Где можно найти больше инфо об этом? В частности, упомянутый Вами словарь есть в Интернете?

Кстати, что такое АУГМЕНТ?
 
 
Цитата
__Ellinas пишет:
ΜΕΓΑ – МЕЦΓΕΡΟΣ – ЦЕРΑΙΓΑ – АЙЦΟΝΟΜΑ (ΟΝΟΥΜΑ – δωρ.) – АНУН - ИМЯΕΓΩ – ЕС - ЯΔΩΜΑ – ТУН -ДОМΧΕΙΡ - ДЗЕРК - РУКАΦЕΡΩ – БЕР - НЕСУΩΡΑ – ОР - ДЕНЬΕΡΕΒΟΣ – ЕРЭКО - ВЕЧЕРΕΜΟΣ – ИМ - МОЙΘΥΡΑ – ДУР - ДВЕРЬΤΥ (ιων.)– ДУ - ТЫΧΙΟΝΙ – ДЗЮН - СНЕГΜΥΣ- МУК – МЫШЬΕΙΜΑΙ – ЭМ – Я ЕСТЬΕΙΝΑΙ – ЭН – ОНИ ЕСТЬΕΙΣΑΙ – ЭС – ТЫ ЕСТЬΟΔΟΝ – АТАМ - ЗУБВот некоторая подборка одного из современных языков, который находится в ближайшем родстве с Греческим и возможно является потомком одного из его диалектов.При более внимательном рассмотрении словаря, видны соответствия и определённые правила.В словаре примерно 60-70 слов. Какой это язык??

Простите, но ВСЕ слова во втором столбце армянские…
 
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!!!
Да, конечно армянские!
Вся суть в том, что до переселения племён, будущих носителей армянского языка, они жили на Севере Балкан. Я предпологаю, что
первоначально, это было одно из прагреческих племён. Северо - Восточные диалекты греческого, как то упускаются из виду многих учёных. Но они были и их потомки это ПЕОНЫ,ПАЙТЫ,ФРИГИЙЦЫ. Возможно были и другие.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Словарь я составлял сам. Аугмент - префиксальный элемент в ряде индоевропейских языков, свойственный глагольным формам претеритного типа. Прще приращение, для образования аориста(прошедшего времени).
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Но вот интересная деталь, если сравнивать корни (соответствия)армянского и фригийского, то их меньше, чем греческих.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Цитата
__Ellinas пишет:
Но вот интересная деталь, если сравнивать корни (соответствия)армянского и фригийского, то их меньше, чем греческих.
Есть ли какой нибудь онлайин ресурс фригийских слов или корней?
 
Цитата
__Ellinas пишет:
Вся суть в том, что до переселения племён, будущих носителей армянского языка, они жили на Севере Балкан. Я предпологаю, чтопервоначально, это было одно из прагреческих племён. Северо - Восточные диалекты греческого, как то упускаются из виду многих учёных. Но они были и их потомки это ПЕОНЫ,ПАЙТЫ,ФРИГИЙЦЫ. Возможно были и другие.
A не могло быть так, что различия в языке и этнические различия появились уже ПОСЛЕ расселения племен от Балакан до Армении?
 
Фригийский словарь
http://language.babaev.net/glossary/phry.html

http://www.indo-european.nl/cgi-bin/response.cgi?root=leiden&morpho=0&basename=\data\ie\phrygian&first=1
 
 
ΧΑΙΡΕ !
Спасибо за вторую ссылку, у меня такой нет. А первая есть, но этот словарь требует доработки, чем я и занимаюсь понемногу.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Кстати, можно заметить, что посвятительные тексты, имеют много грамматических отличий. Пропуски букв, слитное написание, сокращения, разную флексию в одних и тех же позициях. Мне кажется, что составляющие эпитафии люди плохо владели грамматикой
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
ОТВЕТ НА ВОПРОС.
Естественно, расселение греческих племён было неравномерным и происходило несколькими волнами. Даже на Балканы (Пелопонес).
Просто не все племена пошли на Юг, а остались на Севере Балкан.
Происходили языковые контакты и язык усваивал субстратную лексику. Но была ещё адстратная лексика и грамматические изменения, т.е. привнесённые новой волной завоевателей.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Во фригийском заметно влияние нескольких языковых систем. Фракийского, Хетто - Лувийских, Арийских и других языков Малой
Азии, не индоевропейского происхождения.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Кстати по последней ссылке я поработал перевёл её в WORD.
Там есть маленькая проблема с кодировкой, но это не страшно, понять можно значения слов. Очень много отсылок на греческий или Хетто -Лувиские. ΓΙΑ ΣΕΝΑ - ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!!!
:D :opa
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Есть интересно совпадение - ХАИ - армянин и ΑΧΑΙΟΣ- грек - ахеец.Вполне возможно, что част Ахейцев во времена троянской войны ( немного ранее ), могла продвинуться на Восток вместе с частью очень близкородственных Фригийцев. Откуда страна получила с веками имя HAYASSA.
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
 
Цитата
Alexandr Steridis пишет:
Есть интересно совпадение - ХАИ - армянин и ΑΧΑΙΟΣ- грек - ахеец.Вполне возможно, что част Ахейцев во времена троянской войны ( немного ранее ), могла продвинуться на Восток вместе с частью очень близкородственных Фригийцев. Откуда страна получила с веками имя HAYASSA.ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Очень интересная идея! Но пожалуйста учтите и следуюшее:

По-армянски самонaзвание “haй” (хотя на диалектах вокруг озера Ван встречаетья и “хай”). А страна: “hайастан”. Это довольно близко к названию государственного образования “haйаса”, которое существовало даже до начала миграции ахейских племен на восток Анатолии во II тысячилетии до Р. Х..

Хотя в этой области вообще так мало известно, что догадки и обрывки достоверных знаний дают так много трактовок.

Ответы можно найти детальными раскопками. Но там сейчас не до раскопок – идет турко-курдская войнушка.
 
http://en.wikipedia.org/wiki/Hayasa
 
Ευχαριστώ πολύ !!! :D
Да на счёт Трояноской войны я немного погорячился.
Это могло произойти во время вторжения ахейцев на Балканы.
Возможно в это время или немного позже могла произойти экспансия на Восток.
:opa
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
И ещё звук "h" в мсконных словах я наблюдаю в греческих словах на "П".
ΠΑΤΗΡ - hayr
ΠΕΝΤΕ - hink
ΠΟΝΤΟΣ - hun
ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ, ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
 
Страницы: 1 2 3 След.
Читают тему (гостей: 2)